Happy valentine 

เป็นหนึ่งในข้อความที่ฉันได้รับจากคนรู้จักทุกปีในช่วงวันแห่งความรัก 

นอกจากข้อความบอกรักแบบอื่น สติกเกอร์รูปหัวใจ ดอกกุหลาบ  ที่ทยอยส่งมาทั้งวัน ซึ่งเป็นเหตุการณ์ที่พอคาดเดาได้ทุกปี 

ดังนั้นฉันจึงไม่ได้รู้สึกแปลกใจหรือตื่นเต้น ดีใจจนออกนอกหน้า  มากกว่าการเปิดอ่าน รับรู้ แต่ไม่ตอบอะไรกลับไปยังผู้ส่ง 

อาจจะดูใจร้าย อาจจะเหมือนไม่แคร์  แต่นี่แหละฉัน  

ฉัน ผู้ซึ่งรู้ดีว่าข้อความจากใครคนใดบ้างที่มีความหมาย และทำให้ฉันรู้สึกพิเศษ

เมื่อรู้สึกพิเศษกับใคร ฉันจะบรรจงจัดหาของขวัญ และสรรหาข้อความส่งไปให้คนๆ นั้นอย่างเอาใจใส่ 

ฉันจะไม่ส่งความรู้สึกดีๆ ให้ใครพร่ำเพื่อ เพียงเพราะเป็นฝ่ายได้รับมาก่อน

‘ ก็แค่กดส่งต่อๆ กันไป ใคร ๆ เขาก็ส่งกัน ส่งๆ ไปเถอะ  คิดมาก ‘

ใช่!!! คิดมาก 

นั่นเป็นธรรมชาติของฉัน เพราะความรัก ความปรารถนาดี เมื่อส่งออกไปแล้วย่อมมีผลกับเราไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง 

ฉันเป็นพวกขี้กลัว ขี้ระแวง และขี้สงสัยในการกระทำของคนอื่น

วาเลนไทน์ปีนี้  ฉันวุ่นวายกับภารกิจประจำวัน หันกลับมาอีกที สายตาก็พลันเหลือบไปเห็นข้อความจากใครคนหนึ่ง ผู้ซึ่งห่างหายไปจากชีวิตฉันเกือบสิบปี 

ข้อความของเขา ทำให้ฉันได้ทบทวนถึงความสัมพันธ์ของฉันกับคนรอบข้าง 

บางทีการที่เรากลับมาเจอกับใครสักคนทั้งที่ไม่ได้พบเจอกันมานานหลายปี อาจไม่ใช่เรื่องบังเอิญ 

สำหรับคนที่ไม่เก่งเรื่องการรักษาความสัมพันธ์กับผู้คนอย่างฉัน  

ข้อความมากมายทำไม ฉันจึงเลือกที่จะตอบ มันพอดีกับที่ฉันบังเอิญได้พบ ผู้หญิงเท่ ๆ คนหนึ่งผ่านตัวหนังสือของเขาจากผลงานเขียน เมื่ออ่านงานของเขาจบ ใครบางคนเท่านั้น 

ช่างบังเอิญเช่นกัน ที่ฉันได้พบ ตัวอักษรของผู้หญิงคนหนึ่งซึ่ง เท่มาก สำหรับฉัน จากชั้นเรียนเขียนซะป๊ะ

ทันทีที่อ่านงานเขียนของเธอจบลง 

ฉันบอกตัวเองว่าอย่าเข้าได้ใกล้คนแบบนี้ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว เธอไม่ได้น่ากลัวมากมายขนาดนั้น 

เพียงแต่ เธอเป็นตัวของตัวเองจนฉันไม่อาจจะแตะต้องได้  

ใช่    เธอเป็นตัวของตัวเองแบบที่ฉันเป็นนั่นยังไง 

ฉันที่ หากใครก้าวเข้ามาในวงกลมของฉันก่อนหนึ่งก้าวฉันจะถอยหลังจากพวกเขาไปถึงสามก้าว

แม้จะบอกตนเองว่าอย่าได้เข้าใกล้คนแบบเดียวกับฉัน

แต่ก็แปลก  ที่ฉันกลับเดินเข้าหาผู้หญิงเท่ ๆ คนนั้น  กล้าเข้าไปสัมผัส สัมพันธ์กับเธอมากไปกว่าการรู้จักกันผ่านตัวอักษร 

เธอ ทำให้ฉันต้องทบทวนความสัมพันธ์ของตนเองกับคนอื่นอีกครั้ง 

นี่ฉันก้าวออกจากวงกลมของฉันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน 

ผู้หญิง ที่มีตัวอักษรสนเท่คนนนั้น เธอส่งหนังสือมาให้ฉันในวันแห่งความรัก 

ไม่มีใครให้ของขวัญแบบนี้กับฉันมาก่อนเลย  มันห้ามไม่ได้ที่ฉันจะตกหลุมรักเธอไปแล้ว…

วาเลนไทน์ปีนี้ ที่ทำงานของฉันแสดงออกถึงความรักที่มีต่อกัน ผ่านขนมบ้าง ช็อกโกแลตบ้าง เป็นอย่างนี้ทุกปี และฉันสังเกตการตอบสนองของผู้คนในที่ทำงานฉันออกเป็น 3 รูปแบบ

หนึ่ง  คนที่ได้รับและให้กลับ

อีกหนึ่ง คนที่ได้รับ แต่ไม่ให้กลับ

และอีกหนึ่ง คนที่ไม่ให้และไม่รับจากใคร

เป็นไปได้ที่คนแบบแรกไม่ได้ซาบซึ้งถึงการได้รับ อาจเพียงเพราะไม่อยากติดค้างใครเท่านั้น

แล้วคนแบบที่สองนั้นคิดอย่างไร ไม่อยากต่อยอดความสัมพันธ์ หรือว่าไม่เห็นเป็นเรื่องสำคัญ

นั่นเป็นเพียงการแบ่งกลุ่มในสังคมเล็กๆ ของฉันเท่านั้น 

แต่ในสังคมขยายที่เราเป็นสมาชิกอยู่นั้น ยังมีคนอีกหลายประเภท

เราอาจไม่เห็น ไม่สังเกตมันในสถานการณ์ปกติ แต่เราจะรู้จักกันดีขึ้นเมื่ออยู่ในสถานการณ์ที่ต่างออกไป

ได้เห็นคนหลากหลายประเภทมากว่าที่เคยเห็น

บางคนเป็นผู้ให้ บางคนเป็นผู้รับ บางคนเป็นผู้นำที่ดี บางคนเป็นผู้ตามที่ดี หรือแม้กระทั่งเป็นผู้นำก็ไม่ได้ เป็นผู้ตามก็ไม่ดี  มากมายจนจำแนกไม่ถูก

ความสัมพันธ์ที่บางเบาอาจแน่นแฟ้น 

คนที่เคยหนักแน่นต่อกันอาจสั่นไหว 

อะไรก็ย่อมเกิดขึ้นได้ตราบใดที่โลกยังคงหมุนไปทุกวัน

แล้วฉันล่ะ   ฉันเป็นแบบไหน

ฉันตั้งคำถามกับตัวเองเสมอ เมื่อจะต้องให้อะไรแก่ใคร 

เขาจะชอบไหม มันจะเป็นประโยชน์กับเขาไหม เขาจะประทับใจหรือไม่  

ทำไมเธอคิดมากมายนาดนั้น  ฉันถามตัวเอง 

เรื่องบางเรื่องไม่จำเป็นต้องคิดถึงมันทุกแง่มุมก็ได้ 

มัวแต่คิดมากเธอจะหาความสุขได้อย่างไร 

แต่ฉันจำเป็นต้องถามตัวฉัน ตั้งคำถามมันเสมอ

ให้แล้วเราสบายใจไหม?

ให้ด้วยความปรารถนาดีไหม?

ให้ในสิ่งที่ดีไหม?  ดีของเรา เท่ากันกับดีของเขาไหม?

ให้ในสิ่งที่เราสามารถให้ได้ไหม ฯลฯ

“ สุขสันต์วันแห่งความรักจ้ะ “  ฉันยื่นช็อคโกแลตให้เพื่อนร่วมงานคนหนึ่ง 

 “ ฉันไม่ได้เตรียมอะไรมาให้เลย “เธอตอบกลับมา

“ไม่เป็นไร ฉันอยากให้  ไม่ได้อยากแลกช็อคโกแลตกัน “  

เธอส่งยิ้มหวานมาให้ นี่ไง    ของขวัญจากเธอ

บางคนมักคิดว่าเราไม่มีอะไรจะให้ใคร 

อย่าลืมสิว่าเรามีหนึ่งอย่างที่ไม่ต้องลงทุน อย่างน้อยที่สุดก็ “ รอยยิ้มที่จริงใจ รอยยิ้มแห่งมิตรไมตรี “ 

ของเรานั่นอย่างไร